در بسیاری از متون و گفته ها در حوزه روانشناسی درخصوص واحدهای کودک بالغ و والد صحبت شده است. در هنگام بروز چالش چه موارد فردی و چه موارد اجتماعی همواره تلاش ما بر این است که بالغ به عنوان هدایت گر ایفای نقش نماید. در نظر گرفتن اولویتها ، نگاه یکپارچه نگر و آینده نگر از ویژگیهای بالغ در رویارویی با مسائل و چالشها می باشد.
یکی از موارد اجتناب ناپذیر در زمان کودکی و نیازمند کسب مهارت برای به کنترل درآوردن آن در بزرگسالی، تجربه ناگزیر احساس ناخوشآیندی است که انسان را در شرایطی ناگوار قرار می دهد.
احساسی که در روانکاوی آن را ناشی از تعارض میان خواسته های نهاد (کودک ) و قوانین وجدانی و اخلاقی فراخود می داند و در نظریه های روانی اجتماعی حاصل از کم توانی "بالغ " برای برقراری تعادل میان خواسته های درونی و امکانات بیرونی از آن یاد شده است.
"احساس گناه" هر جا که سکان کشتی زندگی را به دست میگیرد بدون شک بجای هدایت آن به ساحل آرام ، به قلب طوفانی سهمگین خواهد رفت و در این میان مراقبین اولیه خواسته و یا ناخواسته به این ناخدای نابخرد توانایی و قدرت می بخشند و نمیدانند که دیر یا زود با عواقب سخت و وضعیت های دشوار آن رودررو خواهند شد.
آنچه تا کنون گفتیم بیانگر این بوده است که شالوده و پی ریزی شخصیت انسان و الگوهای او در پیش بینی هایش و عملکردهایش در موقعیت ها و زمانهای مختلف بر این اصل مهم استوار است که به نیاز او به " ارتباط" که البته در ابتدا برپایه نیاز به بقاء بوده است، چگونه پاسخ داده شده و این نیاز چگونه برآورده شده است.
این نیازمندی صد در صدی و وابستگی ه تمام و کمال آن چیزیست که تامس هریس آن را قرار گرفتن در وضعیت "من خوب نیستم شما خوب هستید" می نامد.
به خودم که رسیدم دلم سوخت بهش همینو بگم آخه همه ی داراییم مال گذشتس ... خیلی خیلی خیلی فقیر و دست خالی میشم اگر گذشته رو رها کنم ... گناااه دارم .... طاقت نمی آرم اینهمه فقر رو ....
اما واقعیت اینه که گذشته میمونه تو گذشته و واسه امروز نون و آب نمیشه ....
تعریف سوژه و اُبژه:
این دو مفهمون که از زمان دکارت بطور جدی در فلسفه مطرح گردیند در روانشناسی به ویژه روانکاوی و روان تحلیلی بسیار پرکاربرد هستند .
فارغ از تعاریف فلسفی این دو کلمه در روانشناسی و بویژه در اینجا که در خصوص ارتباط صحبت می کنیم اُبژه مخاطب و سوژه نوع و شناخت و کیفیت ارتباط با این مخاطب را تداعی می نماید.
با بررسی های نظریه و تئوریهای موجود در حوزه های فلسفه و روانشناسی در میابیم که نیاز به ارتباط و تلاش برای برقراری آن با دیگران چه ریشه در اضطراب هستی گرایانه داشته باشد و یا در میل به بقاء ، جزیی انکارناشدنی از وجود انسان است و در طول حیات در مقاطع مختلف رشدی با تغییر شکل متناسب با آن مرحله بروز پیدا کرده و در راستای ارضای خود سکان کشتی زندگی فرد را به دست گرفته و به سمت مقصد مورد نظر در راستای ارضای این نیاز مهم هدایت می نماید.
برای مشاهده مشخصات محصول و ثبت درخواست خرید بر روی عکس کلیک نمایید.
زمستان سخت
”مردان قبیله سرخ‌پوست از رییس جدید قبیله می‌پرسند: آیا زمستان سختی در پیش است؟
رییس جوان قبیله که هیچ تجربه‌ای در این زمینه نداشت، جواب می‌دهد: «برای احتیاط بهتر است بروید هیزم تهیه کنید»
و بعد خودش به سازمان هواشناسی کشور زنگ میزند: «آقا امسال زمستان سردی در پیش است؟»
پاسخ: «این‌طور به نظر می‌رسد»
پس رییس به مردان قبیله دستور می‌دهد که بیشتر هیزم جمع کنند و برای این‌که مطمئن شود بار دیگر به سازمان هواشناسی زنگ میزند: «شما نظر قبلی‌تان را تایید می‌کنید؟»
پاسخ: «صد در صد»
رییس به همه‌ی افراد قبیله دستور می‌دهد که تمام توانشان را برای جمع‌آوری هیزم بیشتر صرف کنند.
بعد بار دیگر به سازمان هواشناسی زنگ میزند: «آقا شما مطمئن هستید که امسال زمستان سردی در پیش است؟»
پاسخ: «بگذارید این‌طوری بگویم؛ سردترین زمستان در تاریخ معاصر!!!»
رییس: «از کجا می دانید؟!»
پاسخ: «چون سرخ‌پوست‌ها دارند دیوانه‌وار برای زمستان هیزم جمع می‌کنند»“
گفتیم که نیاز به برقراری " ارتباط " بر پایه ی نیاز و وابستگی بقا آغاز می گردد اما تداوم و ادامه یافتن آن موضوعی است که باید به آن پرداخته شود .
زمانی که انسان به حدی از رشد می رسد که دیگر برای بقاء خود به اطرافیان ( مراقبین اولیه - والدین ) وابستگی ندارد چگونه است که همچنان این نیاز در او بیدار و باقی است ؟ و همچنان ارضای این نیاز است که می تواند ضمن شکل دهی شخصیت و سبک زندگی او اسباب آرامش و راحتی او را برآورده کند...
آیا این نیاز به صورت شرطی در ما به وجود آمده است یا از خواص ذاتی انسان و جزیی از خلقت اوست؟
