ارزیابی ما از یک موقعیت است که تعیین میکند ما از چه روشی برای رویارویی با آن استفاده نماییم که هم متناسب و هم موثر باشد در نتیجه با توجه به اهمیت این ارزیابیها نیازمند دقت و توجه بیشتری برای جلوگیری از بروز خطا ی احتمالی در آنها هستیم.
یکی از خطاهای شناخته شده در ارزیابی ، تعمیم نادرست می باشد که عبارتست از ساخت الگوی کلی بر پایه ی رخدادهای محدود.
زمانی که شباهتها مارا فریب داده و دو موقعیت مشابهی را یکسان ارزیابی میکنیم که در حقیقت یکسان نیستند و فراموش میکنیم که ما پیوسته در حال رشد و یادگیری هستیم و توانایی ها و امکانات ما هم در حال تغییر ، دچار خطا در ارزیابی خواهیم شد.
به همین سبب روانشناسی بر اینجا و اکنون تاکید می کند که با بکارگیری مهارت خودآگاهی این مهم محقق می گردد.
بطور مثال فرض کنیم در کوله بار حافظه ما یک فیلم ضبط شده از یک سال پیش وجود دارد ، زمانیکه به تنهایی سوار آسانسور یک برج شدیم و آسانسور در راه از کار افتاده است و ساعاتی طولانی طول کشیده است تا کمک به ما برسد ، ترس زیادی را تجربه کرده ایم و حتی در معرض خفگی قرار داشتیم ، حالا امروز در هنگام سوار شدن به آسانسور شوید این فیلم ضبط شده به همراه تمام جزییات از جمله هیجانها و احساسات مربوط به آن شروع به پخش شدن می کند و مارا و درواقع شما را از اینجا و اکنون ، به آنجا و آنوقت(یکسال پیش) می برد ،در اینجا مهارت خودآگاهی به ما کمک می کند که موقعیت های واقعی و در حال رخ دادن را از فیلم ضبط شده درحال پخش از یکدیگر تمیز داده و دچار خطا در ارزیابی نگردیم و تشخیص دهیم که الان یک سال پیش نیست و این یک موقعیت جدید است.
لازم است تاکید نماییم که تعمیم یک خطا نیست - نوعی یادگیری است که حتی سبب افزایش آمادگی و مهارت ما برای موقعیت های بعدی می گردد- تعمیم نادرست است که منجر به خطای شناختی می گردد.
یادمان باشد :
هر مشتی وهمینطور همیشه نشانه خروار نیست.
