آموزش و توسعه مهارتهای اجتماعی

اینکه بشر نیازهایی دارد ، بهتر بگوییم آیا به گونه ای خلق شده است که نیازمندی هایی دارد علاوه بر نیازهای مربوط به بقاء ، در ابتدای تولد - که آدلر این ناتوانی ابتدایی را که همه انسانها خواه ناخواه تجربه می کنند را سبب شکل گیری عقده حقارت ، و سبب انگیزش در زندگی می داند - که برای برطرف نمودن آنها به وجود دیگران نیازمند است؟

اگر رفتارگرایان این سوال را می شنیدند احتمالا پاسخ اینگونه بود : به سبب همراهی نیازهایی مانند محبت ، صمیمیت و ... با نیازهای اولیه ی بقاء در هنگام تولد همه ما نسبت به این احساس شرطی شده ایم و چون پس از آن تقویت مثبت دریافت کرده ایم ، تثبیت گردیده است .

آنچه گذشت :

ارتباط را در ابتدایی ترین شکل حیات انسان مورد بررسی قرار دادیم و اینکه زیربنای آن نیاز به بقا در ابتدا و در ادامه با گسترش نیازهای او مهارتها و ابزارهای ارتباطی چه به لحاظ فیزیولوژیک و چه شناختی و اکتسابی رشد می یابند تا بتوانند یاریگر او در برطرف کردن نیازهای حیاتی و والاتری مانند صمیمیت و ... باشند.

تعریف ارتباط به عنوان یک ابزار و توانایی در جهت برآورده ساختن نیازها و نفی آن به عنوان یک نیاز مستقل این امکان را فراهم ساخت که شاید این ابزار جایی در بخش تاریک وجود ، در ناخودآگاه یا همان جا که یونگ آن را سایه می نامد داشته باشد . جایی که اهداف و مقاصد اصلی روی واقعی خود را می نمایند که چندان با اخلاقیات و دیگر معیارهای درونی سازی شده ی انسانی مطابقت ندارند و این تعارض اضطراب آور با دوری از آگاهی و دادن شکل و قالب انسانی و زیبا تر به این ابزار و مهارتی که برآورنده ی نیازهای ماست کاهش می یابد.

برای انسانی که پیوسته در پی ارزش گذاری برای "خود" است تلخ و ناگوار خواهد بود اگر به این امر آگاه شود که روابط او با دیگران و به ویژه روابط دیگران با او که تا دیروز می اندیشید به سبب ارزش درونی اوست تنها برای برطرف شدن نیازهاست که وجود دارد , از نیازهای اساسی و پایه گرفته تا نیازهای والاتر .... 

با موارد یاد شده به نظر میرسد به نوعی سیاه نمایی در مورد برقراری روابطمان با اطرافیان رسیده ایم که انگار از ابتدا به جهت نیاز به بقاء و در ادامه بر پایه انواع نیازهای مختلف ما در مراحل مختلف رشدی سبب شکل گیری و ادامه روابطمان با دیگران شده است.

سوال مهم و اساسی این است که آیا حقیقتا واقعیتی به این اندازه تلخ و دلخراش در ضمیر ناخواآگاه ما در پشت پرده شکل دهی و برقرار روابطمان وجود دارد ؟

آنچه تا کنون گفتیم بیانگر این بوده است که شالوده و پی ریزی شخصیت انسان و الگوهای او در پیش بینی هایش و عملکردهایش در موقعیت ها و زمانهای مختلف بر این اصل مهم استوار است که به  نیاز او به " ارتباط" که البته در ابتدا برپایه نیاز به بقاء بوده است، چگونه پاسخ داده شده و این نیاز چگونه برآورده شده است.

این نیازمندی صد در صدی و وابستگی ه تمام و کمال آن چیزیست که تامس هریس آن را قرار گرفتن در وضعیت "من خوب نیستم شما خوب هستید" می نامد.