با بررسی های نظریه و تئوریهای موجود در حوزه های فلسفه و روانشناسی در میابیم که نیاز به ارتباط و تلاش برای برقراری آن با دیگران چه ریشه در اضطراب هستی گرایانه داشته باشد و یا در میل به بقاء ، جزیی انکارناشدنی از وجود انسان است و در طول حیات در مقاطع مختلف رشدی با تغییر شکل متناسب با آن مرحله بروز پیدا کرده و در راستای ارضای خود سکان کشتی زندگی فرد را به دست گرفته و به سمت مقصد مورد نظر در راستای ارضای این نیاز مهم هدایت می نماید.
گفتیم که نیاز به برقراری " ارتباط " بر پایه ی نیاز و وابستگی بقا آغاز می گردد اما تداوم و ادامه یافتن آن موضوعی است که باید به آن پرداخته شود .
زمانی که انسان به حدی از رشد می رسد که دیگر برای بقاء خود به اطرافیان ( مراقبین اولیه - والدین ) وابستگی ندارد چگونه است که همچنان این نیاز در او بیدار و باقی است ؟ و همچنان ارضای این نیاز است که می تواند ضمن شکل دهی شخصیت و سبک زندگی او اسباب آرامش و راحتی او را برآورده کند...
آیا این نیاز به صورت شرطی در ما به وجود آمده است یا از خواص ذاتی انسان و جزیی از خلقت اوست؟
همانگونه که گفته شد "ارتباط" به عنوان ضرورتی برای بقاء از ابتدا همراه ماست و آنچه بسیار بر روند رشد و آینده ما تاثیر گذار خواهد بود چگونگی و میزان برآورده شدن این نیاز می باشد.
نظریات روانشناسی مانند بالبی ، فروید ، پیاژه و ... در قالب نظریات رشدی و روانکاوانه به اهمیت دوران کودکی و اتفاقات و رخدادهای آن پرداخته و همواره راه حل مشکلات امروز و جلوگیری از بروز مشکلات فردا را در این دوران جستجو نموده اند.
انسانهای ناپخته
همیشه میخواهند ک در مشاجرات برتری یابند...
حتی اگر ب قیمت از دست دادن "رابطه"باشد...
اما انسانهای عاقل
درک میکنند ک گاهی بهتر است در مشاجره ایی گذشت کنند
تا از رابطه ایی ک برایشان باارزش تر است"محافظت"کنند.
اولین تجربه ارتباطی بشر که شالوده ی روابط آینده او نیز خواهد بود بر پایه نیاز او به مراقبین اولیه اش برای بقا نهاده شده است .
این نیازمندی ه تمام و کمال برای هست شدن و پس از آن برای هست ماندن تجربه ای اصیل و درونی است که برای همه انسانها مشترک بوده و توجه به روند و چگونگی آن میتواند راه گشای بسیاری از مسائل باشد
